گل کردم .....

(محمدحسین خوش عمل  یگانه فرزند پسرم که متولد 10 دی ماه  1361شمسی است به سرودن شعر سپید گرایش دارد و تا کنون  شعرهای سپید زیاد و قابل اعتنایی سروده و از سوی اساتیدی چون احمدرضا احمدی مورد تشویق و تمجید قرار گرفته است.در آغاز کارش قصد داشتم او را به سرودن شعر سنتی تشویق کنم و حتی به او پرخاش می کردم که شعر سنتی بسراید.یک روز که سخت از دستش عصبانی بودم به او گفتم:«تو توان سرودن شعر موزون و مقفّی را نداری ؛ اصلآ نمی توانی شعر سنتی بسرایی وگرنه به سمت سپیدسرایی نمی رفتی»...یکی دوروز گذشت و او چارپاره ی ذیل را تحویلم داد....به نظرم خالی از لطف نیست.البته محمدحسین از آن به بعد گهگاه شعر سنتی هم سرود ....و می سراید....)ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــپدرم  فحش   می دهد     که      چراروی       آورده ام    به    شعر   سپیدغرولندش  هنوز    در    گوش است:تو     مرا     کردی   ای    پسر  نومید***دوست دارد که چون خودش من همحبس باشم    به   چارچوب عروضچشمه سار      زلال      طبعم     راکنم    آلوده      با     رسوب  عروض***بارها    گفته ام     به     او  :   پدرم!در      سحرگاه        عصر      بیداریچه      صفا    می دهد مخاطب راشعرهای      همیشه        تکراری***می رود    چشم غرّه    می گوید:س گل کردم ........

ای     فاقد    شمّ     اقتصادیدر      جامعه     ،  آدم   زیادیمحکوم   به  سرنوشت محتومدر     کسوت   کارمند  محرومسی سال ، شبانه‌روز ،  کندیجان، تا که به ریش خودنخندی!مانند شکر   ،  در آب  ،   تحلیلرفتی    ،  پسر تو   کرد تحصیلمو ، گشت سپید  ،  بر سر تواز      بهر     جهیز    دختر  تویک    عمر    ،     مواجب ادارهدادی    همه      بابت     اجارهنه کفش  و  نه جامه نوت بودگر بود ،  دوچرخه خودروت بودنه سکه   ،  نه اسکناس دارییک دست   فقط   لباس داریآنی که    نخورده میوه ی فصلیک وعد? سیر نسل در نسلگاهی که غذای سیر خوردینانِ جو ِ    بی   ‌پنیر    خوردیروزی که   غذا  عدس پلو بودریشت     به هزار جا گرو بودتفریح تو      در   جهان فانیبوده‌ست    فقط کتابخوانیسودی که   تو را  کتاب آورداین بودکه چشمت آب آورد!در   دوسیه ی  سوابق  تویک حکم     نبود     لایق توآورد     زمانه    در ستوهتنفزود    به    پایه و گروهتآقای      شریف    کارفرمایکدفعه نگفت: هان! بفرما:این کیسه برنج  توی انبارمنهای حقوق، مال سرکارپاداش خلوص و صدق و صافیکی داد تو را حقوق کافی؟تا آن که    برای    روز پیریهنگام   کهولت   و اسیریدر چنت? خود کنی پس‌اندازتاخودنشوی به فقر دمسازهر چند  به دوره  ی تقاعدفقر است هماره در تصاعداز   کار تو    روزگار    بی پیربنگر    که چگونه  کرد تقدیرپابست ودهان،گشاددستتدفترچه ی  بیمه داد دستتبا    تی گل کردم ........

مدّعی گر گوهر ایمان ندارد پس چه دارد؟ بهره از گنجینه ی ایقان ندارد پس چه دارد؟ چشم بینایش حقیقت را نبیند پس چه بیند ؟ اعتقاد و بینش و عرفان ندارد پس چه دارد ؟ راه و رسم زندگی کردن نداند پس چه داند ؟ آشنایی هیچ با قرآن ندارد پس چه دارد؟ گر طریق رادمردان را نپوید پس چه پوید؟ احتراز از شیوه ی شیطان ندارد پس چه دارد؟ گر کلامی بر سبیل حق نگوید پس چه گوید؟ نور انسانیت انسان ندارد پس چه دارد ؟ پندی از دیباچه ی حکمت نخواندپس چه خواند؟ اندک از دانایی لقمان ندارد پس چه دارد ؟ گوهر رخشنده ی تقوا نجوید پس چه جوید؟ نور زهد بوذر و سلمان ندارد پس چه دارد ؟ دست هر افتاده از پا را نگیرد پس چه گیرد ؟ بر بنی نوع خود ار احسان ندارد پس چه دارد ؟ فتح و آزادی و وحدت گرنخواهدپس چه خواهد ؟ حبّ دین و رهبر و ایران ندارد پس چه دارد ؟ «خوش عمل»شعرالهی گرنسازدپس چه سازد؟ از برای گفتن ار برهان ندارد پس چه دارد ؟ گل کردم ........

خواهی اگر ازخدای سبحان درجات با بذل عنایت و نزول برکات بفرست ز روی صدق تا گاه ممات بر خاتم انبیا محمّد صلوات * با آمدن محمّد آن ختم رسل جبریل به امر آفریننده ی کل بر هر نفسش دمید انفاس مسیح در هر قدمش نشاند صد شاخه ی گل * در مقدمت ای یگانه ی ملک وجود خورشید و مه و ستاره آمد به سجود میلاد تو پشت جاهلیّت بشکست تا پنجره رو به باغ توحید گشود * با آمدن محمّد آن شمع هدی دلها شده آشیانه ی نور و صفا تردید مکن که گفت با خلقت او تبریک به آفرینش خویش خدا * آمد به جهان رسول آگاهی ها کوبنده ی جهل ها و گمراهی ها مستند و ترانه خوان غزالان در دشت دریاست به کام تشنه ی ماهی ها. گل کردم ........

يارب! به من از قماش خود جامه بدهکت گر ندهي ، عبـــــا  و  عمّامه بده تا شـاد شوم از اين که يادم هستييک بـار بـراي مـن دو خط نـامـه بده! گل کردم ........

شاعر پسري سرود بيتيهر واژه ي آن که بر ورق ريخت گويي که هزار شاخه گل بودکز غنچه ي لعل در طبق ريخت: بابام نبود اگر چه ساقييک عمر براي ما عرق ريخت! گل کردم ........

نمی گویم مجالی فارغ از تشویش می خواهم
که آزار دل خود از تو بیش از پیش می خواهم

به افسون نگاهی گر چه مستم کرده ای اما
ازآن میخانه امشب یک دوساغربیش می خواهم

به بغداد دلم ای شهرزاد قصه گو امشب
تو را افسانه پردازی محبت کیش می خواهم

به صحرای جنون با پای دل از عشق آن لیلی
مسیری در گریز از عقل دوراندیش می خواهم

هیولای هوس گر از سر من دست بردارد
به شیدایی نشان از آن من درویش می خواهم

حضوری از تو گر روزوشبم را نیست در رؤیا
به بیداری نه جز کابوس مرگ خویش می خواهم.

گل کردم ........

ای عشق ِ تازه آمده   در   تار  و  پود منپر نور   باد   از   تو     سرای    وجود منمن دلخوشم   به   نائره ای   از حضور توبی آتشست گرچه دراین عشق دود منبی   ردّ پای     زمزمه ی   عاشقانه ایدر    سیر   قهقراست  مجال صعود منیلداشبی که خاطره ها باتو جانفزاستای کاش  در محاق شود  صبح زود منروزی که   بی نبود   تو  آغاز می شودیک طنز در نهایت  تلخی است بود مندر جمع عاشقان فدایی یکی کجاستتا   با فراز خویش   نخواهد   فرود منغیر از دل شکسته و جز چشم اشکباردر دادگاه عشق نباشد   شهود  منبا سایه هم   تو را   نتوانم  به راه دیداین است   از نتایج   طبع حسود من. گل کردم ........

.استاد در را باز کرده بود و درست دم در اندرونی، خیلی گرم از میهمانانش استقبال می‌کرد. من هم آخرین نفر بودم و از لابه‌لای چندنفری که در حال ورود بودند، چهره عباس خوش‌عمل را نگاه می‌کردم، چهره‌ای که گرد سالیان رویش نشسته بود. اولین چیزی که چشمم را گرفت، عبایی بود که استاد خوش‌عمل روی دوش داشت و محاسنی که بعدتر خودش گفت از داشتنش خیلی راضی است، چرا که چهره‌اش را معنوی کرده است، و از حق نگذریم، معنوی هم شده بود. توی راه که می‌رفتیم به سمت شهریار، و هرچه که به مقصد نزدیک‌تر می‌شدیم، مدام به این می‌اندیشیدم که این کنج و کنار، فقط «یکی شیشه‌ می» می‌طلبد، یک جورهایی شبیه همان کنج عافیتی است که آدمی را از رنج‌های زمان و زمانه برکنار می‌دارد. توی این محله دنج، تنفس صبح و نسیم صحرا اینقدر هست که حظ از تنهایی خودت ببری و آرامش را تجربه کنی، اما از همان بدو ورود، چفیه عباس خوش‌عمل که آغشته به بوی عطر گل محمدی بود، حکایتی دیگر می‌گفت. صحبت‌ها خیلی زود با اشتیاق بچه‌ها و میدان‌داری خود عباس‌آقا، جوشید و خودمانی شد. از خاطرات گل‌آقا گفت، نامه‌هایش و آن همه علاقه‌ای که در نامه‌های با سربرگ گل‌آقای کیومرث صابری به عباس خوش‌عمل معلوم بود. همان نامه‌هایی که برخی از آنها را آورده بود برای ما تا ببینیم. گل‌آقا هرچه می‌نوشت، سبز می‌نوشت، جوهر سبز قلمش، توی خاطر خیلی‌ها هنوز مانده است. جوهر سبز عملش هم هن گل کردم ........

دعا   کنیم  که    توفان   بیاید    و     ببردستمگران   وطن   را     به     قعر  دریاهاکه این جماعت   تن های   منفصل از روحبه    زندگی   نپسندند    شادی     ماها***به غیر مرگ که آن هم نصیب خودشان بادبرای   مردم   مظلوم   ما   نخواسته اندنه با چراغ  ،  که با کورسوی فانوسیسیاهی از شب یلدای ما    نکاسته اند***خدا کند    که    بیاید   خلیل   بت شکنیبه هر کجاست بتی ، بر هبل کند ملحقهمیشه در همه جا در پناه شور و شعورشعار ما  زهق الباطل است و جاءالحق***دعا کنیم زن و مردما چه شیخ و چه شابشوند در همه  جای   جهان سعادتمندبه نور عشق   چو دلهایشان قرار گرفتهماره   جلوه   کند  بر لبانشان لبخند***خدا کند    که     زمام    امور   مردم   مابه هیچ برهه   نیفتد به دست گمراهانهر آن که خدمت مردم کند رود به بهشتبه چاه ویل    در افتند جمله بدخواهان***دعا کنیم     که     شهد حیات  در   ایرانبه    کام   شیرزنان   باد  و  شیرمردانشامیدوار     به      سر منزل    مراد   رسندبه    راه    معرفت   و  علم   رهنوردانش***خدا کند    که     جوانان   پایمرد  و غیوربه    اوج عرش    رسانند   نام  ایران   راکنند    نقش   به   لوح ضمیر   ملت هاپیام    صلح و محبت  ؛   پیام  ایران   را. گل کردم ........

اي   دگرگون    کننده ي     دلها      نام  نيک   تو   شمع      محفلهانوربخش   از    جمال   بي چونيديده ها    از   تو  &nb گل کردم ........